Woordenboek Filosofie:Empirisme
Definitie Empirisme is een filosofische stroming waarin gesteld wordt dat kennis uit de ervaring voortkomt. Het empirisme wordt traditioneel beschouwd als een filosofie die tegengesteld is aan het rationalisme, dat de rede en het denken aanwijst als voornaamste kennisbron. Het verzet zich ook tegen elk innatisme dat stelt dat er aangeboren kennis bestaat. Volgens het empirisme bezit de mens geen enkele vorm van aangeboren kennis en moet zijn geest opgevat worden als een onbeschreven blad (tabula rasa). Het empirisme speelt voornamelijk een rol in de epistemologie als ook in de filosofie van de geest. In de antieke filosofie kwamen al bepaalde vormen van empirisme terug in het werk van Aristoteles en Epicurus. Echt doorbreken zou het empirisme pas in de 17e en 18e eeuw in Groot-Brittannië met het Brits empirisme uitgewerkt door denkers als Francis Bacon, John Locke, George Berkeley, David Hume en John Stuart Mill. Verdere vormen van empirisme vindt men terug in het positivisme van Auguste Comte, het pragmatisme van William James, de analytische filosofie van Bertrand Russell, het logisch empirisme van Rudolf Carnap en het constructief empirisme van Bas van Fraassen.[1]
| Bronnen, noten en/of referenties: |
|