Friedrich Wilhelm Joseph Schelling (1775-1854)
| Friedrich Wilhelm Joseph Schelling | |
| |
| Externe links | |
| Wikipedia (Nederlands) | |
| Geo Info | |
Terug naar Filosofie
Beschrijving
Hoewel Schelling van onbetwistbaar historisch belang was, werd hij vaak bestempeld als onduidelijk en amethodisch.[1]
Volgens zijn eigen visie, viel zijn filosofie uiteen in drie delen:
- De overgang van Fichte’s methode naar het meer objectieve concept van natuur, m.a.w. de voortgang naar 'Naturphilosophie'.
- De definitieve formulering van datgene wat volgens hem impliciet uit de 'Naturphilosophie' volgde, de gedachte van eenheid, gelijkheid en absoluut substraat van zowel natuur als geest, de stap naar een 'Identitätsphilosophie'.
- De tegenstelling tussen negatieve en positieve filosofie, die het thema is van zijn lezingen in Berlijn, hoewel de wortels ervan teruggaan tot in 1804.
In elk deel van zijn denken deed hij beroep op de hulp van andere filosofische systemen. Fichte, Spinoza, Jakob Boehme en de mystici, en tenslotte de grote Griekse denkers met hun Neoplatoonse, Gnostische en Scholastische commentatoren, geven kleur aan zijn werk. Maar Schelling leende hun werk niet alleen, hij herwerkte het materiaal in een verenigde filosofische prestatie en geest.
| Bronnen, noten en/of referenties: |